In september en oktober 2015 maakte ik met mijn vriend een rondreis(je) van twee weken langs de Nationale Parken in de buurt van Las Vegas. We kwamen onder andere bij de Grand Canyon, Bryce Canyon, Arches en Canyonlands. Het reisverslag dat ik destijds bijhield, vind je nu op mijn blog. Hieronder de verslagen van de tweede week:
Dag 8: Capitol Reef -> Bryce
We hadden weer een hotelontbijtje inbegrepen, dus vol goede moed togen we vanmorgen met onze breakfastvoucher richting het hotelrestaurant. Helaas zakte de moed ons snel in de slippers, want het ontbijt zag er hier echt niet uit. Ze hadden niet eens bagels :( We hebben dus maar wat toast gegeten en een kopje koffie gedronken en zijn er toen snel vandoor gegaan.
Vandaag stond de rit naar Bryce op het programma, via de UT12, die de mooiste highway in Utah wordt genoemd. En hij was zeker mooi! Nu nog een beetje meer dan de rest van het jaar, want de herfst is hier ook begonnen en veel bomen waren al geel en oranje.
Onderweg hebben we het taartje van gisteren opgegeten (LEKKER), koffie gedronken bij Kiva Koffeehouse met een mooi uitzicht op de omgeving en alsnog een bagel creamcheese, over een weg gereden met aan beide kanten een enorme afgrond en versteende bomen bekeken in Petrified Forrest.
Toen waren we aangekomen bij Bryce en ons hotel dat hier vlakbij de ingang van het park zit, Ruby Inn. We werden verwelkomd door een Filipijnse seizoenskracht die tijdens het inchecken met haar moeder/nicht/Filipijnse collega aan het bellen was, nogal wat anders dan de hartelijke Amerikaanse ontvangst die we gewend zijn. Aangekomen op onze kamer bleek de badkamer niet zo schoon, dus hebben we even gevraagd of die alsnog/nogmaals gepoetst kon worden. We gingen zelf ondertussen vast Bryce in, waar we verschillende viewpoints bekeken hebben en tussen de wolken door een soort van zonsondergang hebben gezien. Het was vandaag niet zo heel warm meer en aan het eind van de middag werd het echt koud, dus lang hielden we het niet uit buiten de auto…
Terug in het hotel bleek de tablet van de kamer verdwenen (dit was het enige dat we op de kamer hadden gelegd, de rest zat nog in de auto). Receptie gebeld, bleek dat de schoonmaker die de badkamer (opnieuw?) had schoongemaakt, dacht dat de vorige kamerbewoners hem hadden laten liggen. Wonderlijk, want wij hadden tenslotte al ingecheckt. Gelukkig hadden we hem snel weer terug, maar samen met de andere akkefietjes waren we inmiddels best wel behoorlijk ontevreden over dit hotel. Op weg naar ons avondeten zijn we dus nog even gestopt bij de receptie, waar we een hartig woordje hebben gesproken met de manager, die ons vervolgens een volledige refund heeft gegeven. Nu dus een nachtje slapen Hollandse stijl, voordelig gratis lekker goedkoop.
Voor het diner hebben we maar even op Tripadvisor gekeken, want het restaurant bij het hotel durfden we niet meer aan. In de buurt zat een restaurantje dat nummer 1 (van 6…) werd gerankt, dus hier zijn we heengegaan en dat was prima.
Dag 9: Bryce -> Zion
Prima geslapen tijdens onze goedkoopste hotelovernachting van de vakantie. Na het uitchecken gingen we op weg naar de Subway voor een ontbijtje waarmee we meteen weer eens wat groenten binnenkregen. Om deze gezondheid te compenseren hebben we ook wat koekjes meegenomen. Met de coffee to go reden we weer Bryce in. We wilden deze vakantie wat meer van het park zien dan de vorige keer, dus stond er een kleine wandeling tussen de hoodoos op de planning.
Dit bleek een best wel steil pad en niet iedereen in ons gezelschap had daar even veel zin in, dus zijn we een stuk naar beneden gelopen en daarna weer omgekeerd. Vooral de terugweg brandde flink in de benen, dus dit was niet zo’n slechte beslissing.
Vervolgens zijn we nog naar een ander viewpoint gereden, waar je weer een heel ander uitzicht had. Als je geen trails wilt wandelen, ben je in Bryce verder redelijk snel klaar, dus hierna gingen we richting Zion. Ik had een alternatieve route gezien die door het bos ging in plaats van over de snelweg, dus die hebben we gereden. Het was erg de moeite waard, de rit was weer prachtig!
Rond half drie kwamen we aan bij het hotel in Hurricane (een stukje van Zion af, maar de hotels vlakbij waren vol of hysterisch duur). Nadat we hadden ingecheckt, bleken we een beetje een klein kamertje te hebben. Toch maar even bij de receptie geinformeerd of er misschien een grotere kamer beschikbaar was. Vannacht zaten ze vol, maar morgen kunnen we verhuizen (we zitten hier twee nachten), dus dat is prima.
Grote verrassing van dit plaatsje is dat er een Walmart zit, dus de rest van de middag hebben we daar en aan het zwembad doorgebracht. We hebben morgen tenslotte de hele dag voor Zion.
Een leuke locatie voor het diner vinden was nogal een uitdaging, omdat er hier eigenlijk alleen maar fastfoodketens zitten. Gelukkig vonden we dankzij Tripadvisor een klein pareltje, namelijk een vader en dochter met een houtskooloven langs de weg, die heerlijke pizza’s verkochten. Ze namen eigenlijk geen bestellingen meer aan toen wij aankwamen, maar toen ze hoorden dat we uit Nederland kwamen en heeeel graag hun pizza wilden proberen, waren ze zo lief om toch nog een Margherita voor ons te klussen. We hebben ze dan ook de grootste fooi tot nu toe gegeven :)
Daarna wilden we nog wel even ergens zitten en een drankje doen. Er was een tentje verderop waar ‘beer and wine’ op de gevel stond, dus dat leek the place to be. Eenmaal binnen bleek dat ze in Utah geen drank mogen schenken zonder iets te eten erbij, dus namen we er maar een portie friet bij. De drankjes waren nogal een uitdaging. We wilden een gewoon biertje, Bud Light ofzo, maar de eigenaar (die ons bediende) ging helemaal los over het feit dat hier veel te weinig alcohol in zat, dat we een 0,75 liter fles Corona moesten nemen, dat was namelijk ECHT bier, etc etc etc. Erg bijzonder. Na kort beraad besloten we toch maar voorbij te gaan aan zijn advies en gewoon normaal bier te nemen (Coors in dit geval, Buds had hij sowieso niet). Vervolgens hebben we verwonderd zitten kijken hoe hij door de zaak liep te rennen, bij andere tafels rondhing, eten dat opgediend werd eerst aan andere gasten liet zien en nog wat andere vreemde activiteiten. Toen we wilden afrekenen, bleek de excuusfriet ook nog 5 dollar, dus hebben we snel het bedrag zonder fooi in het mapje gestopt en zijn we weggesneakt. (Geen fooi geven is hier echt not done, dus normaal doen we dat altijd wel, maar dan moeten ze niet zo achterlijk gaan doen natuurlijk).
Eenmaal op de kamer aangekomen, hebben we toch eens even gekeken wat voor beoordelingen deze tent eigenlijk had en dit was niet best. De gemiddelde score op Tripadvisor en Facebook was ongeveer een 1, met vooral veel klachten over de eigenaar, die over het algemeen als ‘maniac’ werd omschreven. Hij schijnt zelfs verguisd te worden door het hele dorp, omdat hij een stier met een te aanwezig scrotum op zijn dak had gemonteerd (hier heeft hij zelfs de LA Times mee gehaald: http://www.latimes.com/nation/la-na-ff-copper-bull-20150611-story.html)
Al met al ook wel weer een ervaring dus… Tot zover dag 9, morgen hopen we op nog een beetje mooi weer (de voorspellingen worden wat minder), zodat we Zion in kunnen.
Dag 10: Zion
Aangezien we twee nachten in dit hotel verblijven, hadden we vandaag de hele dag voor Zion. In dit park kun je wat makkelijker wandelen dan in bijvoorbeeld Bryce, dus vandaar de extra tijd. We hadden weer een ontbijtje inclusief bij het hotel, dus we konden weer beginnen met wafels. Helaas waren de zitplaatsen niet inclusief, er waren erg weinig tafels voor erg veel gasten. Maar na even wachten konden we dan toch plaatsnemen tussen de Japanners.
Vervolgens moesten we de koffers weer inpakken om van kamer te verhuizen. Dit was erg netjes geregeld, zelfs de housekeeping was al van onze move op de hoogte. We zitten nu in een wat grotere kamer, helemaal prima. Nadat we de nieuwe sleutels hadden gekregen, gingen we op weg naar Zion, ongeveer een half uurtje rijden hier vandaan. We parkeerden de auto bij het visitor center, waar we de shuttlebus konden nemen verder het park in. Net als de vorige keer zijn we eerst blijven zitten tot het verste punt (ongeveer veertig minuten) en weer een stukje terug, tot aan de Zion Lodge.
Toen werd het weleens tijd om een stukje te wandelen, dus hebben we de bus weer gepakt richting het eindpunt, wat ook het startpunt was van de Riverside Walk. Deze wandeling hadden we de vorige keer ook gedaan en die was erg mooi, dus dat wilden we nog wel een keer. Het was inderdaad weer een mooi stuk lopen, langs de rivier in de kloof. Bij het eindpunt van deze wandeling begon een andere trail, namelijk een wandeling door het water (de Narrows). De vorige keer zeiden we nog dat we dat de volgende keer wilden doen, maar daar waren we het nu niet helemaal meer mee eens. Al was het maar omdat het bordje ‘flooding’ op ‘possible’ stond (de een-na-laagste stand, maar toch). We hebben dus even gekeken hoe anderen zich in het water waagden, ik heb nog een eekhoorn uit een onbemande kinderwagen gejaagd (het lijken hier wel de apen uit de Apenheul, ze kruipen overal in voor eten) en toen zijn we weer omgekeerd.
Na weer een busritje naar het visitor center besloten we terug naar het hotel te gaan, de lucht was inmiddels onheilspellend grijs. Wasje gedraaid en een restaurantje opgezocht voor ‘s avonds. De pizzafamilie van gisteren werkte helaas niet op zondag en uiteraard gingen we niet terug naar de Maniac, maar onderweg van Zion naar het hotel hadden we iets anders gezien dat er leuk uitzag. Hier hebben we eerst grondig online onderzoek naar gedaan, maar de beoordelingen waren zeer positief, dus dat werd het.
Het restaurant heette Fort Zion en zag eruit als een grote tourist trap, met een soort oud dorpje nagebouwd voor kinderen, inclusief lama’s (?). Er was een winkeltje bij en een restaurant in westernstijl, wat er heel grappig uitzag. Hier bestelde ik een vegaburger (deze keer van zwarte bonen) en die was super lekker. Alles huisgemaakt, zelfs de broodjes. We konden het natuurlijk niet op en we moesten ook wat ruimte overhouden voor het huisgemaakte ijs waarover iedereen lovend was.
Voorafgaand aan het dessert hebben we even een rondje gemaakt door de winkel, waar ze naast alle toeristische prullaria ook een afdeling messen hadden. De eigenaar begon vervolgens een praatje over waarom ze toch echt wel guns nodig hebben in dit gebied (als je hier 911 belt duurt het een uur voor er iemand komt, zit wat in). Hij was erg enthousiast en bleef maar praten, waardoor de andere klanten moesten komen vragen of hij toevallig even tijd voor ze had, haha.
Een mooi moment voor ons om langs de ijsvitrine te lopen. We mochten eerst heel veel proberen, zodat we een weloverwogen keuze konden maken. Ik ging voor de minst zoete opties banaan/walnoot (zonder toegevoegde suiker, hoera) en vanille. Ik hoop dat het volgende hotel een gym heeft.
Dag 11: Zion -> Las Vegas
Sooooooow, we zijn nu even in een briljante hotelkamer terecht gekomen! We hebben een upgrade gekregen naar een Sky Suite, omdat de gewone kamers nog klaargemaakt moesten worden. Lekkaaaaah!
Maar goed, eerst natuurlijk vertrokken uit Hurricane, waar we de dag weer begonnen met een stoelendans om te kunnen ontbijten. Het ontbijt was tot half tien en we waren expres wat later gegaan dan gisteren (in de hoop te kunnen zitten, maar helaas), maar om tien voor half begon de ijverige medewerker alvast deuren dicht te doen en prullenbakken te legen, lekker gezellig. Kopje koffie maar meegenomen naar de kamer en de koffers weer ingepakt voor de laatste rit van de vakantie.
We stelden de TomTom in op Valley of Fire State Park, een park dat in de buurt van Vegas ligt en slechts een kleine detour was van de rechtstreekse route. Voor we het park inreden nog even gestopt voor de laatste coffee to go en wat donut holes (donutballetjes eigenlijk), we moeten het er tenslotte van nemen nu het nog kan.
Bij de parkingang stond geen mannetje deze keer, maar een paal met enveloppen. Je moest hier 10 dollar in doen en je gegevens op de envelop schrijven (nummerbord enzo) en ook op een flap die je er af kon scheuren en achter je raam leggen. Ik neem aan dat ze op basis daarvan kunnen controleren of je wel echt betaald hebt, maar waarschijnlijk alleen als ze je controleren wanneer je in het park bent. Je zag iedereen een beetje twijfelen of ze wel echt gingen betalen of gewoon doorrijden, maar wij brave borsten hebben natuurlijk gewoon 10 dollar in de envelop gestopt.
Na deze administratieve handeling konden we het park in, wat erg mooi was. De rotsen hadden weer net even een andere rode kleur dan die we eerder gezien hadden (maar dat kon ook komen door de regen, het weer was behoorlijk knaken). En we konden wat routes rijden waarlangs onder andere petroglyphen te zien waren.
Toen we alles gehad hadden, reden we naar de westelijke park entrance (we waren binnengekomen door de oostelijke), vanwaar het nog maar 41 mijl naar Las Vegas was. Hier werden we echter vriendelijk tegengehouden door een ranger, die vertelde dat de weg verderop was afgesloten wegens een flashflood. Er zat maar een ding op, het hele park door weer terugrijden en aan het begin weer de snelweg op… Jammerdebammer, uurtje omrijden dus.
Maar niet getreurd, het weer was nog steeds erbarmelijk, dus we misten geen zonuren aan het zwembad. Anderhalf uur later, om een uur of drie lokale tijd (de klok ging hier weer een uur terug), kwamen we aan bij Aria, ons hotel. De vorige twee keer zaten we in Flamingo, maar we wilden het nu wel iets luxer. En dat is gelukt. HA! Na een wandeling van twintig minuten van de parkeerplaats door het casino naar de incheckbalie, kregen we van de receptionist dus een upgrade van een deluxe kingroom die we hadden geboekt naar een Sky Suite in de speciale Sky Suites Tower, waar alleen de Sky Suites-gasten mogen komen. Een heerlijk stukje vipbeleving. Deze suites zijn inclusief eigen zwembad voor alleen de suitesgasten, lounge met hapjes en drankjes, gratis wifi, eigen concierge en nog wat van die vip-dingen die ik alweer vergeten ben.
Uiteraard zijn de gordijnen op afstand bedienbaar, net als alle lampen en we hebben een ‘goodnight’ knop, waarmee alles in een keer uit-/dichtgaat, erg handig. Toen we even rustig aan het bijkomen waren van al dit moois, werd er gebeld (ja, onze kamer heeft een deurbel), iemand die kwam controleren of de minibar nog in orde was (die is voorzien van en HOOP hapjes en drankjes, als je iets er langer dan 60 seconden uithaalt wordt het in rekening gebracht, haha). Een half uurtje later kwam de housekeeping langs, vragen of ze het bed moest opmaken (om vijf uur ‘s middags..?) en om chocolaatjes te brengen.
Oh ja, en we hebben cityview, dus we kijken niet op de strip, maar wel op de stad, wat ‘s avonds ook erg mooi is.
We besloten te gaan eten bij Bubba Gump, wat inmiddels een beetje traditie is geworden. We zijn er geweest in San Francisco, Chicago en New York, maar nog niet in Las Vegas, dus dat werd wel eens tijd. Het was helaas nog steeds aan het regenen, dus we moesten er tussen de druppels door naartoe, maar het was wel te doen.
Dag 12: Las Vegasss
We hebben/hadden drie volle dagen in Vegas, dus dat is erg relaxt. Inmiddels twee dagen achter de rug, dus morgen de laatste, en dan weer op naar Hollandia.
Voor het ontbijt gisteren begonnen we in de exclusieve vip luxury sky lounge, waar de complimentary koffie en chocoladebroodjes op ons lagen te wachten. Vervolgens nog even naar een koffietentje in het casino voor een aanvullende havermout voor mij, ontbijten met chocoladebroodjes is nog steeds niet echt mijn ding. Vervolgens te voet op weg naar American Eagle Outfitters. Het was nog best een eindje lopen, maar helemaal niet gek over de strip in het zonnetje.
In de shoppingmall hadden we de winkel snel gevonden en hebben we het een en ander ingeslagen. Bij het verlaten van de winkel kwamen we langs een Jamba Juice, dus ik heb ook meteen mijn kans op een fijne gezonde juice gegrepen. Met juice liepen we weer terug naar het hotel, waar we ons omkleedden om richting de pool te gaan. We hebben dus een ‘eigen’ pool voor alle gasten van de sky suites, waar het nog net even luxer is dan bij de plebspool. Bij de ingang kregen we een flesje water en werd ons verteld even te wachten, omdat een van de medewerkers ons zou helpen met het zoeken van een plek. Toen hij ons voor ging naar twee beschikbare bedjes (“shade or sun?”), liet hij nog even zien waar we het complimentary fruit infused water konden pakken. Op dezelfde plek stonden zonnebrand en aftersun, free to use uiteraard. Aangekomen bij een prima ligplekje haalde hij handdoeken voor ons en ging hij de bedjes klaarmaken. Een handdoekje uitspreiden om op te liggen, een handdoekje oprollen voor in de nek, een handdoekje opvouwen voor onder de voeten, “verder nog iets nodig?”. Euh nee, bedankt. Af en toe kwamen ze nog langs met wat refreshments. Valt best aan te wennen, al die luxe.
Na een paar uurtjes werd het tijd om ons klaar te maken voor de helikoptervlucht die voor ‘s avonds op het programma stond. We werden om half zeven bij het hotel opgehaald, iets te vroeg om vooraf te eten, dus hebben we wat complimentary broodjes, toastjes en kaasjes in de lounge gegeten.
Voor de vlucht werden we opgehaald met een comfortabele minivan, waar al wat mensen inzaten. We moesten ook nog langs een paar andere hotels voor we naar de North Las Vegas Airport reden waar de vlucht vertrok. Eerst nog even op de weegschaal en een glaasje champagne drinken (nou ja, na een paar slokken hadden we er wel weer genoeg van) en toen mochten we naar buiten, wachten tot de heli terugkwam van zijn vorige vlucht. Er pasten zes passagiers in, twee voorin en vier achterin. De slechtste plekken bleken rechts achterin, aangezien er wat mensen voor ons terugkwamen die flink aan het klagen waren dat ze op die plekken zaten en niks gezien hadden. Gelukkig zaten wij links achterin, waarbij je de hele vlucht zicht had op de strip.
Het was mijn eerste helivlucht ooit en het was best vreemd. Ik vond het ook behoorlijk scary, je zit toch in een best klein ding, bijna alsof je auto opstijgt… Maar het uitzicht was wel echt briljant. Alle lichtjes, de hotels van boven, alle kleuren, heel cool. Het was maar een kwartiertje, dus al vrij snel landden we weer bij het kantoor van 5 Star Helicopter Tours.
We werden teruggebracht naar het hotel en hebben de rest van de avond en beetje rondgelopen en her en der een dollar in een apparaat gegooid (wat gewonnen, wat verloren, dus per saldo nog steeds geen miljonair helaas).
Dag 13: Nog steeds Las Vegas
Met het MyVegasspel op Facebook had ik weer wat gratis buffetjes bij elkaar gespaard, dus konden we twee keer gebruikmaken van het ontbijt-/lunchbuffet en een keer van een dinerbuffet in ons hotel. We hebben hier de vorige keer ook een keer gegeten en dat was erg goed bevallen. En aangezien het nu ook nog in ons eigen hotel was, was het dit keer helemaal handig. Om een uur of elf waren we bij het buffet, dat op dat moment officieel al lunchbuffet was. Oftewel, pizza, sushi, tandoori etc. en ook nog een gratis biertje als we wilden. Dat hebben we allemaal maar even overgeslagen, er waren gelukkig ook nog meer voor ontbijt geschikte opties.
Na rustig de tijd te hebben genomen voor deze enorme consumptie-overdaad gingen we weer naar het zwembad, waar we een groot deel van de dag gebleven zijn. Naast de zon en het badje hebben we ook nog genoten van koude handdoekjes, verfrissingssprays en koele drankjes die ons werden aangereikt door ons, euh het, personeel.
Aan het eind van de middag begaven we ons weer naar de kamer, waar alle schoenen keurig recht waren gezet door de housekeeping. Voor het eten nog even een stukje over de strip gelopen en vast wat inkopen gedaan van ons lijstje van mee naar NL te brengen artikelen. Daarna weer terug naar het buffet, want ik had ook een avondbuffet bij elkaar gespeeld en we besloten daar ook vandaag gebruik van te maken. Het aanbod was iets anders dan bij de lunch, maar niet heel veel. Maar goed, geen probleem, we kozen nu wat andere dingen dan vanmorgen. We hadden verder wel even genoeg van de drukte beneden, dus de rest van de avond brengen we vooralsnog door op de kamer. Nog even bijtanken om de laatste dag morgen optimaal te kunnen benutten!
Dag 14: Last Vegas
Even een laatste verslag om de reis compleet te maken, vanuit het vliegtuig, maar uploaden wordt ongetwijfeld thuis (noot van de redactie: we zijn inmiddels inderdaad alweer anderhalve dag terug, maar nu pas ietsje uitgejetlagd). De laatste dag gisteren hebben we goed benut. We waren voor de derde keer in Vegas, maar nog nooit bij het bekende ‘Welcome to Las Vegas-bord’ geweest. Schande natuurlijk, dus we hadden ons voorgenomen daar nu ECHT een keer heen te gaan. Toch nog uitgesteld tot de laatste dag, maar na het derde en laatste gratis bij elkaar gespeelde buffet (het echte ontbijtbuffet deze keer, met zaaalige red velvet en carrot cake pancakes) pakten we dan echt de auto om in 4,5 minuut naar het sign te rijden. Zoals natuurlijk te verwachten viel, stond hier een rij mensen te wachten tot ze een selfie konden maken vanaf de grasmat ervoor. Iets aan de zijkant kon je er echter meteen bij en dat vonden wij prima genoeg.
Volgende halte was Downtown Las Vegas, ook een hotspot waar we nog niet eerder geweest waren. Hier vind je de wat oudere casino’s en Fremont Street, een overdekte straat waarvan het plafond bestaat uit lampjes. ‘s Avonds zijn hier allerlei projecties op te zien. Helaas alleen ‘s avonds dus, waardoor wij het moesten doen met de vergane glorie van de casino’s en een hoop halfnaakte en verklede types die probeerden wat dollars bij elkaar te schrapen met hun appearance.
Hier waren we aardig snel uitgekeken, dus haalden we de auto weer op bij de -gratis- valetparking en reden we weer naar ons hotel voor een laatst stukje poolbeleving. Helaas was ons upscale zwembad vandaag toegankelijk voor iedereen, dus het was er een stuk drukker dan de dagen ervoor. Gelukkig toch nog twee bedjes in de zon gevonden door de poolboy, zodat we nog even aan onze kleur konden werken.
Ik was er na een uurtje wel klaar mee, dus ik ging de koffers vast een beetje inpakken. Voor we op weg gingen naar het diner nog even langs de concierge, die voor ons heeft ingecheckt, boardingpassen geprint en de route naar de airport plus tankstation onderweg heeft uitgelegd. Heerlijk zo’n service.
We wilden gaan eten bij de Cheesecake Factory, ook een klassieker waar we nog nooit geweest waren. Deze zit in Ceasars Palace en we hadden niet zo’n zin om te lopen, dus besloten we een taxi te nemen. Klein stukje, dus duur kon het niet zijn. Helaas troffen we een ietwat intellectueel uitgedaagde chauffeur, die vol de traffic jam inreed (“Oh, als ik dat had geweten was ik wel anders gereden”, tuurlijk, dit is je eerste ritje over de Strip ooit zeker). Vervolgens wilden we hem per credit card betalen, wat bij nader bestuderen van het bedrag drie dollar bleek te kosten. Jaja. Dan maar contant, met historisch weinig fooi.
Bij de Cheesecake Factory hebben ze uiteraard cheesecake, maar ook gewone gerechten. Erg veel zelfs en volgens de recensies van goede kwaliteit, plus betaalbaar. Het was mijn laatste kans op een veggieburger, dus die kon ik natuurlijk niet laten liggen (de skinny variant deze keer, zonder kaas en met sla in plaats van friet). Erg lekker en voor de verandering van prima formaat, wat hier erg goed uitkwam, want daardoor hadden we zowaar nog ruimte voor een dessert. Je kan de Cheesecake Factory natuurlijk niet verlaten zonder cheesecake gegeten te hebben, dus we hebben een stukje gedeeld en het was erg lekker.
Naast het restaurant zat mijn Amerikaanse allerlievelingswinkel Bath & Bodyworks, dus daar hebben we ook nog even ingeslagen. Toen werd het wel eens tijd om terug te gaan (te voet deze keer, de taxi gingen we maar niet meer doen). Onderweg konden we nog een showtje meepakken van de dansende fonteinen voor het Bellagio.
Vanmorgen ging de wekker om half zes. Uitgecheckt, auto opgehaald bij de valet, getankt, auto gedropt bij het rental station, shuttlebusje naar de terminal en boarden voor vlucht 1. Helaas was deze al een half uur vertraagd voor het boarden en daar kwam nog een half uur bij toen we er al inzaten, iets met slecht weer in ons tussenstation Philadelphia. We hadden maar twee uur en tien minuten voor de overstap, dus dat werd wat krap. Bij het landen in Philly werden we inderdaad omringd door buien en zwarte wolken. “We barely made it before the storm”, aldus de piloot. Heerlijk bemoedigend. Door alle vertragingen was er geen gate voor ons toestel en duurde het dus ook nog even voor we eruit konden. Toen hadden we nog tien minuten om bij de volgende gate te komen en veertig minuten voor onze connection zou vertrekken. Gelukkig was het niet ver lopen en kwamen we een paar minuten voor het boarden begon bij de gate aan.
Toen we in het volgende toestel zaten, bleek het luchtruim boven New York net afgesloten en konden we weer niet weg. Volgens de piloot kon dit wel een uurtje duren. Top. Gelukkig was het wat korter en konden we een half uur later toch opstijgen. Nu dus in de lucht, nog een paar uurtjes te gaan voor we weer in The Netherlands aankomen.
Hier vind je deel I van het reisverslag.